Polska kinematografia: " Do widzenia do jutra " Janusz Morgenstern

Gatunek:                film fabularny
Data premiery:       25 maja 1960
Kraj produkcji:      Polska
Język:                     polski
Czas trwania:         80 min
Scenariusz:            Zbigniew Cybulski, Bogumił Kobiela, Wilhelm Mach
Główne role:
Zbigniew Cybulski, Teresa Tuszyńska, Grażyna Muszyńska, Barbara Baranowska,  Włodzimierz Bielicki, Jacek Fedorowicz, Roman Polański
Muzyka:                Kryzsytof Komeda
Zdjęcia:                 Jan Laskowski

__

Janusz Morgersten

Był II reżyserem w filmach Lotna, Pokolenie oraz Popiół i diament. Jako reżyser zadebiutował filmem Do widzenia, do jutra.Największy rozgłos przyniosły mu oryginalne współczesne dramaty, poruszające problemy młodych ludzi: Do widzenia, do jutra, Jowita, Trzeba zabić tę miłość.
Wielką popularnością cieszyły się również zrealizowane przez iego pod koniec lat 60. seriale telewizyjne Stawka większa niż życie i Kolumbowie oraz późniejsze Polskie drogi.
Reżyserował też szereg spektakli Teatru Telewizji (m.in. Arszenik i stare koronki na podstawie sztuki Josepha Kesselringa). Od 1990 roku pracował jako producent filmów. W 2004 Antoni Krauze stworzył filmowy portret Morgensterna zatytułowany Ćwiczenia z niepamięci.
W 2008 roku Morgenstern otrzymał Orła w kategorii osiągnięcia życia (przyznawane za całokształt).
W 2010 roku został uhonorowany nagrodą honorową na Nowojorskim Festiwalu Filmów Polskich.
kwietnia 2011 odsłonił swoją gwiazdę w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi[4].
Janusz Morgenstern zmarł 6 września 2011 roku w Warszawie. Jego pogrzeb odbył się 12 września 2011 roku na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie, reżyser spoczął w Alei Zasłużonych. W uroczystościach uczestniczyli m.in. prezydent Bronisław Komorowski, minister kultury Bogdan Zdrojewski, Roman Polański oraz wielu ludzi filmu i przyjaciół artysty.

__

Fabuła:

Jacek (Zbigniew Cybulski) jest zakochany w Margueritte – córce konsula. Pokazuje jej Gdazątku lat sześćdziesiątych, miasto studenckich teatrzyków i gotyckich zabytków. Pojawiają się rywale, których trudno prześcignąć. Dziewczyna nie jest zdecydowana. Pewnego dnia wyjeżdża bez pożegnania.

__

Moja ocena:

Niestety, ocena ego filmu nie będzie pozytywna jak inne, które tutaj zamieszczałam. Sztuczne to wszystko jakoś, ta poetyckość wywołuje tylko ironiczny uśmieszek a historia raczej nudzi, tym bardziej, że z góry właściwie wiadomo jak się zakończy. Bardzo lubię stare polskie kino ale ten film kompletnie do mnie nie przemówił. To co rzuca mi się w oczy to niestety głównie banał, egzaltacja i tani liryzm, a zmanierowany, irytujący polsko-angielsko-francuski Margueritte jest dla mnie po prostu nie do wytrzymania. Powtarzam ciągle "niestety" bo spodziewałam się po tym filmie czegoś więcej. Na plus jednak oceniam naprawdę dobra muzykę.